wijze uitspraken

Ik reken mezelf onder de iets ouderen en kan dus niet achter blijven met een wijze spreuk.
Geen spreuk over ouder worden hoor want in tegenstelling tot sommigen vind ik het helemaal niet fijn om te merken dat ik strammer, trager en losser in het vel word. Zeggen dat je daar geen last van hebt zegt meestal wat over je leeftijd. Wacht maar rustig af.
Mijn wijze spreuk dus. 

Dat vraagt om een kleuraccentje.

 Of maar gelijk zo:

 

who the hell is juf Esther?

We hebben weer lekker samen geknutseld. Alleen geloof ik dat ik mijn rol als gastvrouw slecht gespeeld heb; dat vergeet ik helemaal als we zo bezig zijn. Sorry.

Een stempel voor Esther die voor de klas staat.
We gaan zaterdag in Utrecht naar haar broer kijken die optreedt op het cafétheaterfestival.

Als ze de stempel gedeeltelijk afdekt kan ze 'm ook als afzender gebruiken voor kinderen die misschien niet direct een pluim hebben verdiend.

 Dan moet er natuurlijk nog een papiertje omheen.

Wie nu nog niet weet wie juf Esther is???

 

Bruce Springsteen

En deze staat al heel lang op mijn verlanglijstje:
Bruce Springsteen!
Achter mijn middelbare school lag een straat met garages. In een van deze garages had Koos Koets van de jaren 70 een winkeltje in strips en lp's ingericht. De leerkrachten verloren de concurrentieslag om mijn aandacht met verve.
Ik was braaf; spijbelen kwam niet bij mij op maar elke pauze en elk vrij uur baande ik mij een weg door de hasjdampen op zoek naar tweede hands dus betaalbare strips en muziek.  
Op een dag schalde een heel nieuw geluid door de kleine ruimte en vanaf dat moment ben ik fan van The Boss.

sneeuwklokje

Nee, nee, nee ik wil niet klagen. We hebben een prachtige winter. Zo veel zon, schitterende luchten, echt wandelweer. 
Maar toen ik vanochtend de gordijnen opendeed was ik het ineens helemaal zat. Ik wil voorjaar, opstaan met daglicht, bloemen, plantenbakken vullen, met zonder jas naar buiten!

Voorlopig dus maar wat van het hele vroege voorjaar naar binnen gehaald. 

Het sneeuwklokje.

 Ik vind ze wel erg klein dit jaar; de sneeuwklokjes buiten bedoel ik.

sneakersenzo

We gaan op verjaardagsvisite bij iemand die, als alles goed gaat, heel binnenkort eigenaar wordt van de leukste sneaker webshop die ik ken.
Niet zo moeilijk bedenken wat we meenemen.

Dus niet vreemd opkijken als je dit stempel straks op elk bushokje in Nederland tegenkomt.

Natuurlijk een kaart erbij.

 

En deze foto vind ik zo leuk dat ik er wel iets mee moet doen.

meesje

Gisteren heb ik een toespraakje gehouden op de Ridderhof; een bungalowpark in Lage Vuursche. Het is een prachtig park met kleine houten huisjes waar veel Amsterdammers in hun vrije tijd genieten van de natuur. Tot enkele jaren geleden een projectontwikkelaar het park opkocht en probeerde alle lopende overeenkomsten van tafel te vegen. Om daarna kaveltjes grond te verkopen. Dit is wat projectontwikkelaars doen door heel Nederland. Menig stukje natuurterrein verandert op deze wijze in een soort vinexlocatie. 

Het is ons ook ooit overkomen maar wij hebben met succes de plannen van de projectontwikkelaar bestreden. Daardoor word ik weleens op andere terreinen gevraagd ter ondersteuning of om een hart onder de riem van de recreanten te steken. 
Meestal betreft het terreinen met een laag voorzieningenniveau; waar de recreanten voornamelijk komen om te genieten van de natuur.

Toen ik de afspraak voor afgelopen zaterdag maakte had ik dan ook een lang telefoongesprek met iemand die mij voortdurend interrumpeerde met beschrijvingen van het het gevogelte  dat voor zijn raam druk doende was. Voornamelijk meesjes; dat heeft natuurlijk met de tijd van het jaar te maken.
Ik wist het meteen; er moest een meesje mee naar De Ridderhof. 

En grote Mees was zo blij met Meesje dat ik hem maar niet heb laten weten dat  Meesje in Lage Vuursche gaat wonen. Sinds zijn ontmoeting met Midas kan Mees  die afstanden helaas niet meer aan.
 

Mees is terug

Toen ik vanmorgen opstond hoorde ik een enorm kabaal in de tuin. Nu ben ik daar de laatste dagen wel aan gewend geraakt want die kuikens, pfhoe die kunnen er wat van! Alle verlegenheid is na de eerste dag verdwenen. Overal waar ik loop volgen ze me luid kwekkend. 

Maar zo'n herrie als ze vanmorgen maakten had ik nog niet eerder gehoord.
Ik dacht dat ik ze de naam van Mees hoorde noemen dus ik snelde naar de tuin.
En daar zag ik de arme Mees.

 

Maar toen ik beter luisterde hoorde ik mijn kuikens een andere naam kwekken; het leek wel wat op Midas. Waar heb ik dat toch eerder gehoord?

 

3 eendenkuikens

Wat een verrassing: 3 kleine, verlegen eendenkuikentjes in mijn tuin. 

Vanmorgen ontdekte ik ze, verstopt achter de bloemen. Ze schrokken toen ik de tuin in kwam dus ik heb ze maar met rust gelaten. Vanmiddag ging ik weer kijken en toen waren ze tevoorschijn gepiept.

Nu was ik eigenlijk aan de tuin begonnen om Mees te laten terugkomen. Maar ja, een meesje en drie kleine eendjes, dat moet toch samen kunnen?
Voorlopig laat die Mees zich niet horen of zien. Er zal toch niets met hem gebeurd zijn?

mamma

Voordat ik verder ga met de tuin voor Meesje heb ik nog een belofte in te willigen. Mijn moeder houdt van breien; maar dan wel voor een ander. Liefst voor haar achterkleinkinderen. Ook andere cadeautjes geeft ze graag een persoonlijk stempel. Ik heb haar beloofd leuke labels te maken.

Het wordt een samengestelde stempel. Dat vraagt om een doosje.

meesje

Ik kwam een eenzaam meesje tegen.
Snel een foto en daarvan weer een ontwerpje gemaakt.

Nu is het meesje op zoek naar een tuin.

silhouet

Nou dacht ik toch echt dat het voorjaar eraan kwam. Maar helaas; we zullen nog een staartje winter moeten doorstaan.
Gelukkig hebben we de foto's nog. Van zomer en fietsen en genieten van het prachtige landschap. En van elkaars gezelschap.
We hebben er heel wat kilometers opzitten met zus en zwager. We hebben de mooiste plekken van Nederland ontdekt en we weten precies waar we moeten zijn voor de lekkerste kersen, aardbeien, bramen of pruimen. En toch worden we ieder jaar weer verrast door nieuwe plaatjes.

Ik kan niet wachten tot het weer zover is. En dan ben ik zo blij met mijn hobby. Dan kun je tijdens het wachten wat doen met zo'n inspirerend plaatje.

wat nooit weg mag

  Gisteren een nieuw gutsje gekocht bij de beeldhouwwinkel in Scheveningen en ik kan nauwelijks wachten met uitproberen.

  Het is een guts van 0,5 mm en behalve heel fijn ook vlijmscherp. Het is even wennen maar dan werkt het voortreffelijk. 

 Wat gaan we daar eens mee maken? 

 Ik loop er al een tijdje over te denken: dat porseleinen theekopje van oma, een pop, eerste schoentjes; hebben we niet allemaal minimaal 1 doos van die waardevolle bezittingen die we absoluut niet kwijt willen?

Af en toe, na een verhuizing, grote schoonmaak of aanval van opruimwoede gaat het allemaal weer eens door mijn handen.

 Mijn zoon kreeg bij zijn geboorte zijn eerste Nikes van zijn suikeroom en - tante. Vanaf dat eerste paar wil hij alleen nog sportschoenen dragen. Tot ongenoegen van zijn moeder, die nog uit de tijd stamt dat sportschoenen bedoeld zijn om te sporten.